De laatste tijd heb ik meerdere gesprekken gevoerd met collega’s over de bekende 'work-life balance'. In ons werkoverleg staat het standaard op de agenda en een week later ook in mijn intervisiegroep. Het blijft een besproken onderwerp dat veel losmaakt bij collega’s. Hoe is die 'work-life balance' voor een jonge moeder? Werk je nou wel of niet in het weekend? Zijn we ons bewust van onze voorbeeldfunctie naar jongere collega’s? Zeg je iets van een mail van een collega in de avond, terwijl je niet weet dat die collega juist overdag even tijd voor zichzelf heeft genomen?
Druk, druk, druk
Het thema heeft voor mezelf de laatste weken een hele andere dimensie gekregen. Al jaren heb ik het alleen maar ‘druk-druk-druk’. Het is altijd passen en meten om mijn gewilde strategische, ECD- en ICT-projecten in de care en de revalidatie te combineren met interne klussen. Daarnaast heb ik het probleem om heel veel, heel leuk te vinden. En toch heb ik mezelf aardig bekwaamd in deze ballen in de lucht houden. Elke week een afwisselende agenda op werk, geregeld met vrienden, partner of familie uiteten, nog vaker een nieuw bandje ontdekken in Paradiso of Tivoli, sporten of tijd om te schilderen.
Tijd over
En dan ineens valt een project weg uit mijn planning en heb ik ‘tijd over’. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst tijd over had? Na drie weken is mijn harde conclusie: wat kan ik slecht omgaan met ruimte in mijn agenda. Alles in mij is gericht op efficiëntie, praktisch en vooral veel in weinig tijd doen. Alle goed bedoelde redenaties van collega’s die aangeven dat ik rust heb verdiend na een pittige periode komen niet aan. Rust blijkt geen goede vriend van mij te zijn. En dat terwijl topsporters beter worden van voldoende hersteltijd. Ik blijk dus meer moeite te hebben met hersteltijd dan in de vijfde versnelling door het leven gaan.
Harde les als ICT-adviseur
Een blog schrijven stond al een tijd op mijn lijstje. Over een inhoudelijk onderwerp natuurlijk. Maar nu de tijd zich aandient voel ik meer behoefte om deze harde les met jullie te delen. En doe ik aan mijzelf en mensen met wie ik werk de oproep: laten we de rust- en hersteltijd voor onszelf in ere herstellen. Laten we elkaar aanspreken over hoe we voor onszelf zorgen en elkaar bevragen of je voldoende hersteltijd neemt. En laten we het ‘druk-druk-druk’ als antwoord wat minder aanzien geven.
Na de rust
Laten we de tijd nemen om de auto te wassen waardoor de reistijd weer prettiger wordt. Extra sporten omdat dat er altijd bij inschiet en laten we het hoofd eens leeg maken tijdens een wandeling overdag om creativiteit te ontdekken die in de efficiënte race niet tot nauwelijks wordt aangesproken. Laten we onszelf en onze collega’s complimenteren als ze rust en werk goed combineren. Een tijd voor overpeinzingen, goede voornemens én hersteltijd voor nieuwe projecten en nieuwe creativiteit.
En die inhoudelijke blog…
Die komt er.
Na de rust.
Terug naar het overzicht