Onduidelijkheid over ‘de cloud’ leidt tot mistige discussies. Ik hoor vaak: “we moeten als organisatie naar de cloud!” Op dat moment gaat bij mij het cloudalarm af. Twee vragen helpen u helderheid in de mistige discussie te krijgen als het cloudalarm is afgegaan.
Onduidelijkheid over ‘de cloud’ leidt tot mistige discussies. Ik hoor vaak: “we moeten als organisatie naar de cloud!” Op dat moment gaat bij mij het cloudalarm af. De term cloud is immers een parapluterm. Iedereen heeft er vaak een eigen beeld bij. Mijn ervaring is dat dit leidt tot mistige discussies waarbij mensen vakkundig langs elkaar heen praten. Je denkt dat je het over hetzelfde hebt maar dat is niet zo.
Aanleiding om naar ‘de cloud’ te willen is vaak dat een organisatie beschikt over verouderde infrastructuur in een verouderd datacenter. Vanuit het verleden staan er bijvoorbeeld nog oude applicatieservers op locatie, met de nodige problemen voor de ICT-beheerafdeling. ICT-beheer valt vaak ook niet onder de kernactiviteiten van de organisatie. Dan wordt er al vaak geroepen: “zet het maar in de cloud, dan zijn we van dat gedoe af”. Ik stel dan standaard de vraag: wat bedoel je precies met ‘de cloud’? Ik krijg vervolgens de meest uiteenlopende antwoorden.
Om helderheid te krijgen in de uiteenlopende invullingen stel ik altijd twee vragen.
De eerste vraag is of het gaat om infrastructuur gaat (zeg maar ‘de servers’) of over applicaties. Vanuit het oogpunt van verminderen van beheerlast, focus op kernprocessen en flexibiliteit streven veel organisaties ernaar om geen servers meer in een eigen datacenter te hebben. Dit is op twee manieren op te lossen.
Als een SaaS-applicatie beschikbaar is, dan verdient die de voorkeur omdat je daarmee ook impliciet het technisch beheer op onderliggende servers bij de applicatieleverancier hebt belegd. Bij de tweede optie moet je hier een afspraak met een beheerpartner voor maken. Belangrijke kanttekening hierbij is dat oudere ‘legacy’ applicaties vaak niet als SaaS-applicatie beschikbaar zijn, waardoor je automatisch voor de tweede optie moet kiezen.
De tweede vraag die ik stel is of de organisatie denkt aan het gebruik van een publieke dienst of aan een private dienst (public cloud of private cloud). Dit bepaalt namelijk met wat voor type partijen je te maken krijgt. Voorbeelden van public clouddienstverleners zijn Microsoft, Amazon en Google. Deze partijen leveren zowel SaaS-applicaties (bijvoorbeeld Office 365) als infrastructuurdiensten (virtuele servers). Kenmerk van deze partijen is dat het om grote organisaties gaat, die hun diensten in hoge mate gestandaardiseerd hebben en wereldwijd kunnen leveren.
Hier tegenover staan de private clouddienstverleners. Dit zijn veelal kleinere partijen die hun diensten nationaal of zelfs slechts regionaal leveren. En ook hier kan het gaan om applicatiediensten en infrastructuurdiensten.
Natuurlijk is de praktijk niet altijd zo eenduidig. Vaak is er sprake van hybride omgevingen met servers op locatie, SaaS-applicaties en (public) cloud IaaS-servers. Maak de term ‘cloud’ specifiek. Zorg dat je het over hetzelfde hebt. De twee bovenstaande vragen helpen mij altijd als mijn cloudalarm is afgegaan en brengen helderheid in de mistige discussie.
Uit het onderzoek en diverse casussen, waarin cliënten interacteren met bijvoorbeeld Zora en Paro, blijkt dat de cliënten actiever worden, meer zelfredzaam zijn en daarmee meer regie en autonomie verkrijgen.
Lees verderHybride en tijd- en plaatsonafhankelijk werken is vandaag de dag eerder regel dan uitzondering. Maar hoe speel je hier als organisatie op in?
Lees verder
